به گزارش روز چهارشنبه ایرنا به نقل از اسپوتنیک، بیش از ۷۰ درصد از کهنه سربازان نروژی جنگ افغانستان که به مشکلات روانی دچارند، از مراقبت های پزشکی خودداری می کنند.

علاوه بر موارد دیگر، یکی از دلایل این امتناع، نگرانی آنها از تبعات این مساله بر شغل شان در آینده در نیروهای مسلح است.

این واقعیت که کهنه سربازان از درخواست کمک برای مشکل روانی شان خودداری می کنند، بر انجمن کهنه سربازان SIOPS (سازمانی علاقمند به رسیدگی به نظامیان زخمی شده در ماموریت های بین المللی) پوشیده نیست.

«اوستین ومبرگ» دبیرکل این انجمن گفت: رایج ترین توضیح برای کمک نخواستن، این است که می خواهند شخصا با این مشکل کنار آیند و از تبعات آن بر کار و شغل شان در آینده بیم دارند. اینکه ممکن است صلاحیت امنیتی، ترفیع و خدمات خارجی بعدی را از دست دهند.

همچنین نداشتن اعتماد به دستگاه های کمک دهنده، یک دلیل مهم دیگر تلقی می شود.

طبق تحقیقی که در سال ۲۰۱۲ روی نظامیانی که از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ در افغانستان جنگیده بودند، انجام شد، ۴.۴ درصد از این نیروها از مشکلات روانی در نتیجه خدمت در میادین جنگی رنج می برند.

در مجموع از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۲۱، بیش از ۹ هزار و ۲۰۰ نروژی در جنگ افغانستان مشارکت داشتند و ۱۰ نفر حین انجام وظیفه کشته شدند.